De Ronde van Vlaanderen geldt als een van de mooiste klassiekers van het seizoen. Menig renner wil deze Ronde op zijn palmares bijschrijven. Armstrong heeft zijn zinnen gezet op Vlaanderens mooiste. Boogerd beschouwt haar als een van zijn rondes. En de Vlamingen zijn er verzot op. Zij is zoals de Vlamingen haar beschrijven:

De Ronde is meer dan een wielerwedstrijd. Ze is een brok authentieke geschiedenis van bij ons. Haar wortels zijn Vlaanderen. Ze laat niemand onberoerd, ze inspireert en boeit, ze is écht. Op de dag van de Ronde lééft Vlaanderen.




In 1912 richt Karel van Wijnendaele samen met enkele landgenoten de nieuwe sportkrant Sportwereld op. Hij ziet dit als een manier om zijn eigen ronde te organiseren, net als zijn voorbeeld Henri Desgranges, de oprichter van de Tour de France. Zijn ronde komt er ook. In 1913 wordt de allereerste Ronde van Vlaanderen gereden. Het blijkt een ronde voor héél Vlaanderen. Van Wijnendaele wil zowel Brugge, Gent, de kuststrook als de centra van Oost- én West-Vlaanderen aandoen. Uiteindelijk resulteert die wens in een helse koers over 330 kilometer barslechte wegen.


De Belg Paul Deman wordt de eerste winnaar door zijn landgenoot Joseph van Daele voor te blijven. Echt een succes is de Ronde niet te noemen. Voor de eerste Ronde in 1913 staan zelfs maar 37 renners aan de start. Een jaar later wordt dat aantal aangevuld met nog eens tien renners. Als de Eerste Wereldoorlog voorbij is gaat de organisatie koppig door, ook zonder de grote Franse sponsoren, die voor het wielrennen in Europa van immens belang zijn. Het is aan de organisatie van toen te danken dat de Ronde van Vlaanderen niet hetzelfde lot was beschoren als de andere Vlaamse koersjes toentertijd, maar is verworden tot een koers van internationale allure.


Vlaanderens mooiste heeft niet altijd de uitstraling gehad die het nu heeft. In de beginjaren is de koers regelmatig tegelijkertijd met Milaan – San Remo verreden. Deze wedstrijd had veel meer uitstraling en trok bijna alle Franse en Italiaanse renners aan. Dat zij niet meededen in de Ronde van Vlaanderen is te merken. In de eerste 32 verreden edities is het alleen de Zwitser Heiri Suter in 1923 gelukt om als buitenlander de Belgische hegemonie te doorbreken. De Ronde van Vlaanderen heeft in de loop der tijd veel helden gekend. Een van deze helden is Briek Schotte. Voor velen is hij de uitbeelding van een echte Flandrien. Twintig jaar op rij naam hij deel en wist bovendien in 1942 en 1948 de Ronde ook op zijn naam te zetten. IJzeren Briek overleed in 2004, precies op de dag dat zijn Ronde van Vlaanderen werd verreden.


In tegenstelling tot andere koersen gaat de Ronde tijdens de Tweede Wereldoorlog dus gewoon door. Van Wijnendaele kijgt de bezetters zover dat hij zijn ronde mag blijven organiseren. Ook zijn krant mocht blijven bestaan. Dit neigde volgens tegenstanders naar collaboratie.


Het parcours van de Ronde verandert ook flink. Waar de eerste edities verreden worden over fietspaadjes van grind, komt na de Tweede Wereldoorlog het asfalt aan de beurt. Omdat hiermee de kasseienstroken verdwijnen worden de organisatoren gedwongen uit te wijken naar het platteland. Om de Ronde toch nog zwaar te maken (wat eerst dus gebeurde door slecht wegdek) komen de Vlaamse Ardennen aan bod. Alleen daar bevinden zich nog genoeg hindernissen om een selectie mogelijk te maken.